Zimowa przygoda Oli i renifera

Śnieg skrzypiał pod butami Oli, gdy wybiegła z domu. Pachniało świeżym powietrzem i dymem z babcinego komina. Na płocie wisiała girlanda zrobiona z papierowych gwiazdek, a w ogrodzie skrzył się cienki lód na wiadrze z wodą dla ptaków. – Babciu! – zawołała. – Chodź zobaczyć, coś leży przy drzewku! Babcia wyszła na ganek, poprawiając chustę. – Pewnie jakaś gałąź po wichurze – mruknęła, zerkając w stronę sosen. Ola podbiegła pierwsza. Pod krzakiem poruszało się coś brązowego. Mały renifer drżał z zimna, a na szyi miał czerwoną wstążkę. W śniegu obok leżał metalowy dzwoneczek. – Ojej! – Ola przykucnęła. – Ty się zgubiłeś, prawda? Renifer parsknął cicho i poruszył uszami. Z nosa zwisał mu mały sopel. – Babciu, on zamarznie! – zawołała dziewczynka. – Wpuśćmy go do szopy, tam jest siano – zdecydowała babcia. – Ale skąd on się tu wziął? W szopie pachniało sianem i sosnowymi deskami. Ola przykryła zwierzę kocem, a babcia przyniosła trochę marchwi z kuchni. – Wiesz, babciu… on wygląda jak ten renifer z reklamy albo parady świątecznej! Babcia się uśmiechnęła. – Może to właśnie stamtąd. Czasem hodowcy wożą zwierzęta po targach albo pokazach, mógł się oddalić. Renifer stuknął kopytem w podł...