Zosia i zimowa przygoda Rudolfa

W pokoju słychać było trzask drewna w piecu i ciche stukanie łyżki o kubek. Zosia siedziała na dywanie w grubych skarpetach, a jej pies, Burek, leżał obok na kocu, przeciągając się leniwie. – Pachnie piernikami! – powiedziała Zosia, wciągając powietrze nosem. – Babciu, to twoje? – A jakże – odparła babcia z kuchni. – Jeszcze chwila i będą gotowe. Zosia zerknęła przez okno. Za szybą wirowały płatki śniegu. W ogrodzie wszystko było przykryte puszystą warstwą bieli. – Babciu, a ty wiesz, że w północnej Finlandii mieszkają renifery? – zapytała. – Wiem. – Babcia postawiła na stole talerz z jeszcze ciepłymi piernikami. – I podobno jeden z nich, Rudolf, musiał kiedyś wykazać się odwagą, zanim trafił do zaprzęgu Świętego Mikołaja. – Serio? – Zosia usiadła przy stole i objęła kubek z gorącym kakao. – Co się stało? – To ciekawa historia – powiedziała babcia, siadając obok. – Posłuchaj. Zosia kiwnęła głową, a Burek uniósł łeb, jakby też chciał słuchać. – Zanim Rudolf dołączył do zaprzęgu, mieszkał w małym gospodarstwie na północy Finlandii. Był młody i dopiero uczył się nosić cięższe ładunki po śniegu. Pewnego dnia opiekun reniferów powiedział mu, że jeśli chce kiedyś pracować przy zaprzęgu, musi pokazać, że potrafi samodzielnie wykonać zadanie. – Jakie zadanie? – spytała Zosia, łamiąc piernika na pół. – Miał sam dostarczyć niewielki worek z paczkami do starszego pana, który mieszkał w domku przy skraju lasu – tłumaczyła babcia. – Niby niedaleko, ale tego dnia rozpęta...